કોઈ હેતુ નથી. સૌપ્રથમ, તેમનો એક સેમિનાર છે, જેનું આયોજન શીલા દ્વારા કરવામાં આવી રહ્યું છે અને જેમાં માનસી તેમનું કાર્ય વાંચશે. બીજું અને સૌથી મહત્ત્વનું એ છે કે આ સેમિનારમાંથી એકત્ર થયેલા નાણાં એક એવી સંસ્થા દ્વારા આરોગ્ય કેન્દ્રમાં જશે જેની સાથે વિભા તાજેતરમાં જોડાઈ છે. આ સેનેટોરિયમમાં, એવા વૃદ્ધ લોકોની સંભાળ આપવામાં આવે છે જેમની સંભાળ રાખવા માટે કોઈ નથી અથવા જેમના પરિવાર તેમની સંભાળ લેવાની જવાબદારી લઈ શકતા નથી અથવા કરવા માંગતા નથી.
‘આપણે જીવનમાં શું જોઈએ છે તે જાણી લઈએ તો તેને પ્રાપ્ત કરવાની સફર થોડી સરળ બની જાય છે.’ માનસીના મનમાં વિચાર આવ્યો. તે ટ્રેનની બહાર ફેલાયેલા સુંદર સૂર્યપ્રકાશને જોઈ રહી હતી. ‘તમે જાણતા ન હોવ તો પણ પ્રવાસ શરૂ થતાં જ કદાચ તમને એનો અહેસાસ થશે. જો આ પ્રવાસ હોત, તો દરેક વ્યક્તિ એકલા હોત, પરંતુ કેટલીકવાર બે લોકો મળે છે જેઓ તેમના એકાંતને શેર કરી શકે છે. જરૂરી નથી કે સંબંધ એક જ હોય. જીવનમાં આપણને ક્યારેક મિત્ર પાસેથી, ક્યારેક પરિવાર તરફથી, ક્યારેક અજાણ્યા વ્યક્તિ પાસેથી પણ સાથ મળે છે. જો દરેક વ્યક્તિ ફક્ત એક જ સંબંધને પાછળ રાખીને જીવન વિતાવે તો તે ડહાપણભર્યું નથી.
માનસી જાણે છે કે આજે પણ ઘણા લોકો જીવનનું મહત્વ કોઈ બીજા પર આધારિત હોવાનું માને છે. આ કરવું સહેલું હોઈ શકે છે અથવા મુશ્કેલ હોઈ શકે છે, પરંતુ દરેક વ્યક્તિ માટે જીવનમાં એક સરખો માર્ગ હોવો શક્ય નથી. તે આશા રાખે છે કે લોકો ધીરે ધીરે આ સમજવા લાગશે અને પછી શીલોને તૂટીને ફરીથી પોતાને શોધવાની જરૂર નહીં પડે.
“એક સારા શિક્ષક હોવાને કારણે, તેણી
તેની ખ્યાતિ દિવસેને દિવસે વધતી જતી હતી. માત્ર વિદ્યાર્થીઓ જ નહીં
શિક્ષકોને પણ તેની બુદ્ધિમત્તા પર વિશ્વાસ હતો…”
