ગામડાંમાં ગોમતી ફ્રી એકલી પડી જતી. ભરયુવાનીમાં એને એકલા રહેવું ગમતું નહોતું. પડોશમાં જ રહેતા મનોહર નામનો એક યુવાન તેની પત્ની સાથે રહેતો હતો. એકલતાની આગમાં ગોમતીની આંખ મનોહર સાથે લડી ગઈ. બેઉ એકબીજા સાથે વાતો કરવા લાગ્યા. મનોહર કહેતો ‘ભાભી, ઘેર એકલા જ છો ?’ ‘હા. શું કરું ? કોઈ મારી કાળજી જ ક્યાં લે છે ?’ ‘તો હું છું ને ! તમારે જે કામ હોય તે મને કહો.’ ગોમતી કહેતી ‘દિવસ તો પસાર થઈ જાય છે પણ રાત જતી નથી. બસ, આકાશના તારા ગણ્યા કરું છું.’ ‘હું પણ તમારી સાથે તારા ગણવા આવીશ.’ ‘આજે રાતે આવજો, અગાશી પર હું એકલી જ હોઉં છું. ચાંદની રાતે ખૂબ વાતો કરીશું ‘ ગોમતીએે કહ્યું.
કેટલીકવાર તમને અફસોસ થાય કે આ મેં શું કરી દીધું. ગોમતી એક મોજિલા સ્વભાવની ફેશન પરસ્ત યુવતી હતી. એનો પતિ પરશુરામ એને ખૂબ ચાહતો હતો. ગોમતી રાજસ્થાનના એક ગામમાં રહેતી હતી જ્યારે તેનો પતિ સુરતમાં હીરાના કારખાનામાં સારો કારીગર હતો. તેને સારો પગાર પણ મળતો હતો. પરશુરામ તેની આવકમાંથી સુરતની શ્રેષ્ઠ સાડીઓ ખરીદીને પત્ની ગોમતીને મોકલતો હતો. ગોમતીને સારાં સારાં વસ્ત્ર્રો પહેરવાનો જબરદસ્ત શોખ હતો. બે ત્રણ મહિને પરશુરામ ત્રણ ચાર દિવસ માટે વતનમાં જતો. ગોમતી યુવાન હતી. તે પતિ સાથે સુરત આવવા કરગરતી પરંતુ ઘરમાં વૃદ્ધ માતા-પિતાની સેવા કરવા તે ગોમતીને વતનમાં જ રહેવા આગ્રહ કરતો અને વળી પાછો સુરત જતો રહેતો.
બસ, પછી તો આ રોજનું થઈ ગયું. બેઉ જણ ઘેર, બજારમાં, ખેતરમાં, નદી કિનારે મળવા લાગ્યાં. જેમ જેમ બેઉ વચ્ચેનો પ્રેમ પાંગરતો ગયો તેમ તેમ સાવધાની પણ ઘટતી ગઈ. જેમ જેમ અંતરંગતા વધતી ગઈ તેમ તેમ ઉચ્છૃંખલતા પણ વધતી ગઈ. પરિણામે ગામના લોકોને પણ હવે ખબર પડી ગઈ કે પરિણીતા ગોમતી અને પરિણીત મનોહર વચ્ચે રિલેસન છે. ગામમાં ચર્ચા પણ થવા લાગી. આ વાતની ખબર ગોમતીના વૃદ્ધ સાસુ-સસરાને પડતાં તેમણે સુરતમાં રહેતા તેમના પુત્ર પરશુરામને પુત્રવધૂની ઉચ્છૃંખલતા વિશે વાત કરી. પરંતુ પરશુરામ યુવાન ગોમતીના રૃપ પર દીવાનો હતો. તેણે માતા-પિતાની વાત સાંભળી જ નહીં.
આ વાત ગોમતી સાથે કરી ત્યારે ગોમતીએ તેના પતિને કહ્યુ ‘હું તમારા માતા-પિતાને સારી રીતે રાખું છું અને દર મહિને તમે મને ફેન્સી સાડીઓ મોકલો છો, તેથી લોકોને ઇર્ષા થાય છે.’ હવે આ તરફ્ મનોહરની પત્ની કામિની પણ એક સ્ત્રી હતી. તેને પણ ખબર પડી ગઈ હતી કે તેના પતિ અને પરશુરામની પત્ની ગોમતી વચ્ચે રિલેશન છે. તેણે પતિને આ ખોટા રસ્તેથી વાળવાની કોશિશ કરી પણ મનોહર એ બધું ખોટું છે તેમ કહી ભોળી પત્ની કામિનીને છેતરતો રહ્યો. મનોહર ક્યારેક એકાંતમાં કામિનીને ભૂલથી ‘ગોમતી’ કહી સંબોધતો. કામિનીને ખાતરી થઈ ગઈ કે વાત હવે પરાકાષ્ઠાએ છે તેથી તે પરશુરામના ઘેર પહોંચી ગઈ. એણે ગોમતીને બે હાથ જોડીને વિનંતી કરીઃ ‘ભાભી ! હવે તો તમે મારા પતિનો સાથ છોડી દો. મારું ઘર ભાંગી રહ્યું છે.’
અને એ રાત્રે મનોહર તેની પત્ની કામિનીથી છુપાવી. ગોમતીના ઘરની અગાશી પર જતો રહ્યો. ગોમતી અસ્તવ્યસ્ત પડેલી હતી. મનોહરે પૂછયું ‘ભાભી, તમે પરશુરામભાઈ સાથે સુરત કેમ નથી જતાં ?’ ‘શું કરું? તેમના માતા-પિતાની સેવા કરવા મને અહીં મૂકીને જતા રહે છે.’‘ સાડીઓ તો મોકલે છે ને ?’‘સાડીઓને શું કરું? સાડીની અંદર એક ઔરતનું હૃદય પણ છે ને’ ગોમતી બોલી. ‘ઓહ !’ ગોમતી બોલીઃ ‘તમારી પત્ની કામિનીને તો લહેર છે, તમે છો ને તેની સાથે !’ મનોહર બોલ્યો ‘શું ધૂળ લહેર છે ? કામિની નામની જ પત્ની છે. નામ કામિની છે પરંતુ એના ચહેરામાં છે કોઈ બરકત ?’ તો હું છું ને ?’ ગોમતી બોલી. એ એ ચાંદની રાત ચૂપચાપ બે જણની વાતો સાંભળી રહી. ચમકતા તારા સ્તબ્ધ બની ગયા. સામાજિક નૈતિકતાની મર્યાદા તૂટી ગઈ. ચંદ્ર પણ શરમાયો.
એના જવાબમાં ગોમતીએ ઊલટાનું કામિનીને ખખડાવી નાખી, કામિની રડતી રડતી ઘેર આવી. આ તરફ્ ગોમતીએ કામિની તેના ઘેર આવી હતી તે વાત મનોહરને એક રાત્રે અગાશી પર કહી દીધી ‘તમારા કારણે હું કોઈને મોં દેખાડવાને લાયક રહી નથી. તમારા કારણે મેં મારા પતિ સાથે દગો કર્યો અને તમે તમારી પત્નીને જ કાબૂમાં રાખી શકતા નથી ? તમે કેવા મર્દ છો ?’ ગોમતીની વાત સાંભળી મનોહર પત્ની પર ગુસ્સે ભરાયો. તે ચૂપચાપ ગોમતી સાથે ધીમેથી કાંઈ વાત કરી અગાશી પરથી નીચે ઊતરી ગયો.
મનોહરે ધીમેથી બારણું ખોલ્યું. જરા પણ અવાજ ના થાય તે રીતે એ ઘસઘસાટ ઊંઘતી કામિની પાસે પહોંચ્યો. પહેલાંથી જ તે કોઈ યોજના બનાવીને આવ્યો હતો. કામિનીના પલંગની પાસે પહોંચતાં જ મનોહરે ઠંડા કલેજે કામિનીનું ગળું દબાવી દીધું. શ્વાસ રુંધાતો હોઈ કામિની ચીસ પાડી શકી નહીં. અગાઉની યોજના પ્રમાણે ગોમતી પણ પાછળ પાછળ આવી ગઈ. એણે તરફ્ડિયાં મારતી કામિનીના પગ જકડીને પકડી રાખ્યા. બેબસ કામિનીએ ચીસ પાડવાનો નિષ્ફ્ળ પ્રયાસ કર્યો. એટલી વારમાં તો તેના પગ તરફ્ડતાં બંધ થઈ ગયા. અવાજ ગળામાં જ રહી ગયો. આંખો ફટી ગઈ. જીભ બહાર આવી ગઈ. તે પછી પણ મનોહરે કામિનીનું ગળું દબાવી જ રાખ્યું. મનોહરને ખાતરી થઈ ગઈ કે પત્ની હવે નિષ્પ્રાણ છે તે પછી જ તેણે મૃત કામિનીને હાથના ફંદામાંથી મુક્ત કરી.
રાત આગળ વધી રહી હતી. મનોહર ઘેર જવા નીકળ્યો ત્યારે ગામ ઝંપી ગયું હતું. કૂતરાં ભસતાં હતા. વગડામાંથી શિયાળવાની લારી સંભળાતી હતી. તમરાં ગુંજન કરતાં હતા. મનોહર દબાતા પગે ઘેર પહોંચ્યો રાતનો ત્રીજો પ્રહર ચાલતો હતો. ઘરનું બારણું અંદરથી બંધ કર્યા વગર કામિની રોજ રાત્રે એકલી સૂઈ જતી હતી. તે જાણતી હતી કે તેનો પતિ મોડા જ ઘેર આવશે.
